ಕೊರತ್ತಿ ಭೂತ—ಮಕ್ಕಳ ಕತೆ

ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಬಿಸಿಯೂಟ ತೀರಿಸಿ, ಊಟದ ಶಾಲೆಯ ಹೊರಗಿರುವ ಮರದ ನೆರಳಿನ ಕಲ್ಲುಬೆಂಚಿನಲ್ಲಿ ತುಸು ಹೊತ್ತು ಕೂರುವುದು ಹರ್ಷ ಮತ್ತು ಗುಂಪಿನ ಮೂವರು ಗೆಳೆಯರ ಅಭ್ಯಾಸ. “ಆನಂದ, ಸುಮುಖ, ಲೈಬ್ರೆರಿಗೆ ಹೋಗೋಣ್ವಾ?”, ಹರ್ಷ ಗೆಳೆಯರನ್ನು ಕರೆದ. ಮಾಮೂಲಿಯಂತೆ ತುಸು ಹೊತ್ತು ಅಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದು ಮತ್ತೆ ಲೈಬ್ರೆರಿಗೋ ಒಳಗಿನ ಕ್ರೀಡೆಗಳಾದ ಚೆಸ್, ಕೇರಂ ಅಥವಾ ಲೂಡೊ ಆಡುವುದೋ ಅವರ ದಿನಚರಿಯಾಗಿತ್ತು. “ಬೇಡ ಕಣೋ, ನಿನ್ನೆ ನಿನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಹೇಳಿದ ಕತೆ ನಂಗೆ ಈಗ ಹೇಳೊ?” ಸುಮುಖನ ಆಗ್ರಹ! ಸ್ನೇಹಿತನ ಮಾತಿಗೆ ಹರ್ಷ, “ನಿನ್ನೆ ಅಜ್ಜಿ ಹೇಳಿದ ಕತೆ…, ಯಾವುದಪ್ಪಾ…, ಯಾವುದೋ ಆನಂದ?”. ಹರ್ಷನ ಅಜ್ಜಿ ಹೇಳುವ ಕತೆ ಕೇಳೋಕೆ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವನೇ ಆದ ಆನಂದನಿಗೆ ಅವಕಾಶವಿತ್ತಾದರೂ ಇನ್ನೊಂದೂರಲ್ಲಿರುವ ಸುಮುಖ ಆ ಅವಕಾಶದಿಂದ ವಂಚಿತನಾಗಿದ್ದ. ಆದರೆ ತನಗದು ಸಿಗದ ಕೊರತೆಯ ಕೊರಗು ಸದಾ ಸುಮುಖನ ಮನಸ್ಸಿನ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿದೆ. ಅಂತಲೇ ಆತ ಹರ್ಷನ ಮುಂದೆ ತನಗೂ ಅದನ್ನು ಹೇಳೆಂದು ವರಾತ ಕುಟ್ಟುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. “ಯಾವುದೋ ಇನ್ನೊಂದು ಭೂತದ ಕತೆಯಂತೆ! ಯಾವುದೆಂದು ಇಂದಿಗೇ ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟಿಯಾ? ಅಥವಾ ನನಗೆ ಹೇಳೋದಕ್ಕೆ…..” ಮಾತು ಅರ್ಧಕ್ಕೇ ಕೊನೆಗೊಳಿಸಿ ಸಪ್ಪೆ ಮೋರೆ ಮಾಡಿದ ಆನಂದನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ, ಪಾಪ…ಅಜ್ಜಿ ಇದ್ದರೂ ಅಜ್ಜಿಯ ಕತೆ ಈತನಿಗೆ ಸಿಗೋದಿಲ್ಲ! ತನಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದನ್ನು ಸ್ನೇಹಿತನೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಬೇಕು. “ಬೇರೆಯವರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡಷ್ಟೂ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸರಸ್ವತಿಯು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಾಳೆ” ಅಜ್ಜಿ ಯಾವತ್ತೋ ಹೇಳಿದ ಕಿವಿಮಾತು ಹರ್ಷನಿಗೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ! ಚುರುಕಾಗಿ “ಹಾಂ…ಕೊರತ್ತಿ ಭೂತದ ಕತೆ, ಅಲ್ವೇನೊ ಆನಂದ?” ಹೌದೆಂದು ಉತ್ಸುಕನಾಗಿ ಹೇಳುವುದಕ್ಕೆ ರೆಡಿಯಾದ ಹರ್ಷ.